Stichting M.C. van Beek is geworteld in het levenswerk van mejuffrouw M.C. van Beek. Mejuffrouw M.C. van Beek of ‘tante Mien’ begon in 1951 een christelijk pension aan de P.C. Hooftlaan in Zeist. Dit pension zou ze begin jaren zestig van de vorige eeuw omvormen tot een beschermende woonvorm.
Tot aan haar dood bracht ze gastvrijheid en vrijgevigheid in de praktijk. De Bijbel was in haar handelen altijd de belangrijkste leidraad. De bewoners leefden in een gewone woonwijk en haar opvang was gericht op rehabilitatie. Tante Mien keek wat mensen aankonden en sprak ze daar op aan. Met deze aanpak was ze haar tijd ver vooruit.
Toen tante Mien overleed kon het werk niet worden voortgezet. Het was te zeer verweven met het leven van deze unieke vrouw. Uit haar werk is de Stichting M.C. van Beek voortgekomen, een fonds dat (christelijke) projecten steunt die gericht zijn op huisvesting in een maatschappelijke omgeving van mensen met psychosociale of psychiatrische problemen. Het fonds krijgt inkomsten uit het belegd vermogen. Het bestuur van de stichting vergadert een aantal maal per jaar om de aanvragen te beoordelen aan de hand van een aantal criteria. Zie voor de criteria de pagina ‘Aanvragen’.
Contact opnemenHet bestuur bestaat uit familieleden van mejuffrouw Van Beek (Ina van Beek en Dorine Enserinck) en leden die dichtbij haar levensovertuiging staan. De bestuursleden hebben deskundigheid op het terrein van financieel beheer en/of zorg en welzijn.
Arthur Hegger
Ina van Beek
Martin Slootweg
Dorine Enserinck
Gerard van Delft
Bestuursleden doen hun werk onbezoldigd. Gemaakte onkosten kunnen worden gedeclareerd.
De Stichting heeft een ANBI status. Hieronder treft u een aantal gegevens aan:
Mejuffrouw van Beek, ‘tante Mien’ ontving in haar huizen mensen die onderdak nodig hadden. Ze leefde sober. Haar inkomsten besteedde tante Mien aan de aankoop van nieuwe huizen, waardoor ze meer mensen kon opvangen. Het was een opmerkelijke woonvorm aan en rond de P.C. Hooftlaan in Zeist. Mensen die jarenlang in een psychiatrische instelling hadden gewoond, vonden bij haar een woning in een mooi huis aan een gewone straat. De bewoners werkten mee om het huis op orde te houden. Ieder had een taak. De een werkte in de tuin, een ander kookte en dekte de tafel. Weer iemand deed de was. De mensen werden aangesproken op hun verantwoordelijkheid en op hun kwaliteiten. Er werd gelachen, er werd gepraat, er werd gezwegen, er werd gebeden. Soms was er een conflict. Tante Mien leefde daartussen zonder al te veel privacy. Het was toen uiterst modern dat mensen met een psychiatrische achtergrond met elkaar samenleefden zonder professionals in hun directe omgeving.
Tante Mien was bewogen met mensen die geen plaats in de samenleving hadden. Ze noemde haar huis de ‘Spelonk van Adullam’. Die naam komt uit de Bijbel. Voordat David koning werd, in de tijd dat hij door Saul werd vervolgd, verbleef hij in de Spelonk van Adullam. Ze hield de nieuwe bewoners voor wat er over deze spelonk geschreven staat: ‘en tot hem vergaderde alle man, die benauwd was, en alle man, die een schuldeiser had, en alle man, wiens ziel bitterlijk bedroefd was.’ (1 Sam. 22: 1,2) De Bijbel is de grond waarin het werk van tante Mien wortelde. Daar leefde ze uit. Ze hield de bewoners Bijbelse leefregels voor. Ze was voorzichtig met uitingen van boosheid en trad kordaat op als er spanningen waren. Maar aan de andere kant was ze geduldig, veroordeelde mensen niet. Daardoor zochten haar bewoners steun bij haar. Ze sprak dan veel over haar HEERE. Aan tafel werd gebeden en uit de Bijbel gelezen. Op zondag werd er niet gewerkt. Ieder kon naar de kerk gaan waar hij of zij bij hoorde. Door de week stond de EO-radio vaak aan.
Toen tante Mien overleed bleek het mogelijk haar werk op een andere manier voort te zetten. Uit de verkoop van haar huizen is het fonds van de Stichting M.C. van Beek gevormd, dat tot doel heeft om projecten te steunen die gericht zijn op huisvesting in een maatschappelijke omgeving van mensen met een psychiatrische of psychosociale problemen. Vooral initiatieven die vanuit een christelijke levensovertuiging zijn opgezet en net als tante Mien niet de gebaande wegen gaan, kunnen rekenen op steun vanuit het bestuur. Vooral haar neef, tevens de eerste voorzitter van het bestuur, Arie van Beek, heeft zich hiervoor sterk gemaakt. Hij loodste de stichting doortastend door de roerigste jaren en nam het initiatief tot de vorming van het fonds.
Publicaties van en over de Stichting
Dit boekje wil duidelijk maken wat de wortels zijn van de Stichting M.C. van Beek. Mejuffrouw M.C. van Beek of ‘tante Mien’ begon in 1951 een christelijk pension aan de P.C. Hooftlaan in Zeist. Dit pension zou ze begin jaren zestig van de vorige eeuw omvormen tot een beschermende woonvorm.
Mien heeft zich haar leven ingezet voor het opvangen en verzorgen van mensen die geestelijk niet zelfstandig kunnen functioneren. Zij was de grondlegster van de Stichting M.C. van Beek die bij haar overlijden erfgenaam werd van haar bezittingen.